piątek, 4 maja 2012

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY

Kolejne dni mijały dosyć szybko. Jak dla mnie zbyt szybko. Nie chciałam już usypiać. I to w dodatku na sześć miesięcy. Chciałam biegać, skakać, tańczyć, śmiać się. Jednak nie mogłam. Ciągle tylko poddawano mnie coraz to dziwniejszym badaniom. Miałam ich już dość. Nie potrafiłam przestać myśleć o Harry'm. Karolina spotkała się z Louis'em. Powiedział jej, że "związał się" z Caroline Flack. Oczywiście z nią nie jest tylko chodzą ze sobą do łóżka. Czy to wszystko musi być takie trudne? Chłopaki go nie poznają, zaniedbuje koncerty i spotkania z fanami. Zdaję sobie sprawę, że to przeze mnie. Jednak nic nie mogę na to poradzić. Nie mogę nawet wyjść z tego głupiego szpitala. Ostatnio lekarz zastanawiał się nawet czy sama mogę iść do toalety. Mówi, że jestem zbyt słaba. Tak więc pozostaje mi tylko leżeć. Cały czas są przy mnie rodzice i Karolina, ale czasem kiedy już chcę żeby sobie poszli udaję, że usnęłam. Wiem,że to dziecinne, przecież powinnam spędzić z nimi ten czas, ale nie chcę, żeby oglądali mnie w takim stanie. Nie mam już na nic sił. Tylko leżę. Przywołuję wspomnienia z chłopakami. Tak bardzo mi ich brakuje. Pamiętam jak musiałyśmy na nich czekać z Karoliną przed ich garderobą. Zayn musiał się uczesać, a Niall zjeść kanapkę. Potem wiele razy się z niego śmialiśmy, ale on i tak pozostał sobą. Nigdy nie zapomnę też jak Harry uczył mnie grać w kręgle,a ja ciągle nie umiałam trafić. Na jego miejscu bym się załamała, ale on nie. Dalej próbował, aż mi się udało. W mojej pamięci pozostaje też mina Louis'a kiedy nadepnęłam na jego pluszową marchewkę lub kiedy weszłam mu do łazienki. To wszystko wywołuje na mojej twarzy uśmiech. A wtedy kiedy mną podrzucali? Nie mogłam opanować śmiechu. Jednak największe wrażenie zrobiła na mnie kolacja na dachu, którą przygotował Harry. Było tak...miło. Niestety pamiętam też Alice. Jak się topiła, albo jak udawała, że skręciła kostkę. No cóż. Wysoką pozycję w moim "rankingu" zajmuję też gadanie przez sen Harry'ego. Hehe. W tej chwili do mojej sali wszedł lekarz.
- Widzę, że jesteś dzisiaj w dobrym humorze.- powiedział.
- W lepszym, niż wczoraj.- odpowiedziałam. Faktycznie byłam nie do zniesienia, na wszystkich krzyczałam. Z bezsilności, z przeczucia, że nie mogę nic zrobić.
- Dostałem wyniki z tych wczorajszych badań, które przeprowadzał dr. White.- na samo wspomnienie ich wykrzywiłam usta w grymas.- Mam dobrą wiadomość.- ciągnął dalej- Jesteś gotowa.
Na dźwięk tych słów czułam, że przeszedł mnie dreszcz. Nie wiedziałam co powiedzieć. Tyle na to czekałam, ale kiedy to jest już osiągalne po prostu się boję. Ciszę przerwał lekarz.
- Na korytarzu czeka twoja przyjaciółka, zadzwoniłem też po rodziców. Będą za godzinę. Uśpimy cię po południu, więc jeżeli chcesz gdzież zadzwonić to właśnie nadszedł na to czas. Potem możesz nie mieć na to okazji.....
- Ile procent mam szans na przebudzenie?
- 35%- odpowiedział po chwili.
Szczerze mówiąc myślałam, że trochę więcej.
- Tylko tyle? We wszystkich amerykańskich filmach w takich chwilach lekarze mówią, że szans jest po równo.- starałam się zachować spokój.
- To nie jest film tylko rzeczywistość. Twój organizm z dnia na dzień jest coraz słabszy. To ostatnia szansa. Jutro może być już za późno.- wyszedł.
Właśnie teraz dotarło do mnie jaka ja jestem głupia. Jeżeli dobrze zrozumiałam to do jutra mogę umrzeć. Zrozumiałam jak blisko jestem śmierci. Do sali weszła Karolina. Przytuliła mnie mocno, ale ja wyrwałam się z uścisku.
- Co się stało?- zapytała zaskoczona.
- Popełniłam niewyobrażalny błąd nie mówiąc chłopakom o chorobie. Muszę go naprawić.
- Ciekawe jak? Nie możesz stąd wychodzić.
- Napiszę list. Mogłabyś go im przekazać? Szczególnie Harry'emu?
- Jasne. Zejdę do kiosku po zeszyt, bo nie masz na czym napisać.
- Dzięki. Tylko błagam pospiesz się.
- Ok.
Karolina pobiegła do kiosku, a ja zastanawiałam się co napisać. W tej chwili wszystkie słowa wydały mi się takie... zwykłe.
- Już jestem. Zostawię cie samą.- podała mi kartki i wyszła.
Wielka pustka, ale postanowiłam, że napiszę to co czuję.


*piętnaście minut później*

Napisałam. Po chwili Karolina była już w drodze do domu chłopaków. W tym czasie przyszli rodzice i nastąpiło to czego najbardziej nie chciałam. Pożegnanie. Całą trójką płakaliśmy, nie umiałam się powstrzymać, oni też.
- Pamiętaj, że zobaczymy się za sześć miesięcy. Będzie dobrze.- przekonywała mnie mama.
- Wiem, musi być dobrze.- wysiliłam się na uśmiech.


*w tym samym czasie- Karolina*

Szybkim krokiem zbliżałam się do domu chłopaków. Od Louis'a wiem, że ten dzień mieli spędzić właśnie tutaj. Cieszę się, że Ania wreszcie zdecydowała się im powiedzieć. Mam nadzieję, że zdążą przeczytać zanim zapadnie w śpiączkę. Zapukałam do drzwi. Po chwili otworzył je Zayn.
- Miło cię znowu widzieć- przywitał mnie. Faktycznie, widzieliśmy się wczoraj.
- Jest Harry?- spytałam. Przestał się uśmiechać.
- Jest, ale śpi.
- Sam?
- Tak, Caroline poszła pół godziny temu.- spuścił wzrok.
- Muszę się z nim zobaczyć. To ważne.
- Powiem mu, ale niczego nie obiecuję.
- Nie, ja sama do niego pójdę.
- Jak chcesz. Jest u siebie.
Pobiegłam do pokoju Harry'ego wymijając resztę chłopaków. Nawet się z nimi nie przywitałam, ale nie to było najważniejsze. Wpadłam do jego pokoju bez płukania.
- Harry, obudź się.-szturchnęłam go w ramię.
- Dajcie mi spokój. Chcę spać.
- Wstawaj, musisz coś zobaczyć.
- Potem zobaczę.- nakrył się kołdrą.
- Chodzi o Anię.- wstał i zaczął krzyczeć.
- Ona mnie nie obchodzi! Skrzywdziła mnie! Jak mogła tak po prostu odejść? Bez słowa wyjaśnienia? Myśli, że ja nie mam uczuć?
- Musiała cie zostawić. Mam tutaj list, w którym jest wszystko wyjaśnione.- podałam mu kopertę. którą rzucił o ścianę.
- Nie chcę słuchać jej wyjaśnień. To koniec.
- Proszę, zrób to dla mnie. Nawet nie wiesz ile ten list dla niej znaczy. Od niego wszystko zależy. Nie pamiętasz już jak wam było dobrze? Jak wspólnie się śmialiście, żartowaliście. Ona nie chce żebyś do niej wrócił, ona chce ci tylko wszystko wytłumaczyć.- zaczęłam płakać.
Harry podniósł z ziemi list i zaczął czytać.

___________________________________________________________________________________
No i macie 25:) Wiem, że ostatnio trochę zaniedbałam bloga i każdy kolejny post jest coraz słabszy, więc postanowiłam, że to koniec. Jeszcze tylko jeden rozdział i zakończenie. Mam nadzieję, że chociaż ten wam się spodoba. Ostatnio zastanawiam się nad założeniem nowego bloga z zupełnie inną historią (wymyśliłam 7 i nie umiem się zdecydować), więc piszcie czy byście chcieli.
Ps. Komentujcie to dla mnie olbrzymia motywacja. Następny dodam za dwa lub trzy dni. A w nim LIST. Postaram się, aby odzwierciedlał wszystkie uczucia, które mam w głowie. Pa:)

23 komentarze:

  1. Poryczałam się! ;( Z niecierpliwością czekam na następny rozdział! :* Kocham twoje opowiadanie! Masz talent dziewczyno! <3 A więc czekam... Najlepiej by było jakbyś dodała dzisiaj lub jutro rano... TO WCIĄGA! :D

    OdpowiedzUsuń
  2. Nareszcie zakończenie następny post dodaj jutro błagam...
    Ps.Nie chce kolejnego bloga, nie przeżyje tego....
    Wiesz kto..;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Hehehe, wiem kto:) Ty to masz ze mną kłopot;)

      Usuń
  3. Mam nadzieję że będą 2 wersje zakończenia...

    OdpowiedzUsuń
  4. Czekam na ta jedyna chwile, kiedy Harry dowie się o chorobie Ani jestem ciekawa jak zareaguje. Wiem ze na pewno dobierzesz to w odpowiednie słowa, które będą wzbudzały emocje. Rozdział świetny z niecierpliwością czekam na następny.

    PaulinaK:***

    OdpowiedzUsuń
  5. Love it !! <3 Czekam na następny mam nadzieje ze bedzie szybko dodany:)

    OdpowiedzUsuń
  6. Wcale nie są coraz słabsze :) Czekam :D

    OdpowiedzUsuń
  7. Aniu rozdział świetny i czekam na następny . Wiedziałam , że kiedyś będziesz musiała zakończyć tego bloga ;/ teraz gdy wiem , że to nastąpi za pare dni nie moge w to uwierzyć . Zawsze bd go czytać . Od początku do końca . Masz talent dziewczyno ( i to nie tylko w pisaniu ) ;p . Kocham cie ;*** ( a i czekam na następny blog ) ;**

    OdpowiedzUsuń
  8. Ten rozdział jest świetny, zresztą jak każdy. !
    Czekam na następny ! :D P:*

    OdpowiedzUsuń
  9. jak dla mnie to wszyskie są równie dobre ...czyli świetne;d nie mogę się doczekać tego listu...;)

    OdpowiedzUsuń
  10. ej, nie kończ! masz talent! bardzo lubię czytać to opowiadanie, nie rób mi tego :(

    OdpowiedzUsuń
  11. świetny:**
    szkoda, że to już koniec bloga:(
    jest świetny :)

    OdpowiedzUsuń
  12. Ten rozdział wcale nie jest słabszy! Jest świetny!!
    nie kończ jeszcze tego bloga!!!! ;/
    z chęcią będę czytać nowego bloga,jeśli założysz. mam nadzieję że tak bo masz talent ;D

    ps; postaraj się szybko dodać następny:)

    OdpowiedzUsuń
  13. Blagam nie koncz bloga.! Bedzie mi smutno.! Jest coraz lepszy.! Codziennie wchodze tu, z nadzieja, ze bedzie nowy post... ;\
    Zapraaszam do mnie.- http://przyjaciolki1.blogspot.com/ :P

    OdpowiedzUsuń
  14. Wczoraj przez kilka godzin (a czytałam je do 1:30) przeczytałam całe opowiadanie. Po kilku rozdziałach naprawdę mnie wciągnęło. Masz fajne pomysły, jak dla mnie tylko trochę słabo język, ale nie jest źle. To tylko taka moja opinia. Podobno każde komentarze Cię motywują. ; )

    OdpowiedzUsuń
  15. nie koncz tego bloga prosze , on jest mega nie mozesz przestac go pisac ;c co ja bd wtedy czytac ;c <3

    OdpowiedzUsuń
  16. Ej czemu blokujesz dodawanie komentarzy bezpośrednio..????

    OdpowiedzUsuń
  17. Świetny i wzruszający rozdział. Szkoda, że to już koniec:( Liczę jednak, że założysz nowego.
    PS: Dodawaj szybko następny ; D

    OdpowiedzUsuń
  18. Wczoraj zaczęłam czytać twoje opowiadanie. Jak juz zaczęłam nie mogłam skończyć siedziałam do 02.00 w nocy żeby całe przeczytać. Dziewczynoo ty masz talent. ! Nie kończ pisania bo się chyba załamię. Jak czytałam to dwa razy się popłakałam. Jestem Team Ania. A Alice niech zginie.!!! Harry musi się dowiedzieć o chorobie Ani a Ania musi się obudzić więc nie możesz skończyć pisać. Jak byś chciała jakieś pomysły nowe czy coś to mam takich bardzo dużo. Jeśli chcesz to do mnie napisz na gg 19168891

    OdpowiedzUsuń
  19. Przeczytałam wszystko za jednym razem. Kiedy dziewczyny od kiedy wyjechały z Londynu ryczałam do końca. To opowiadanie jest cudne...takie prawdziwe, są momenty kiedy można się pośmiać oraz takie kiedy łza wypływa spod powieki. Bardzo niecierpliwie czekam na ciąg dalszy, mam nadzieję, że pojawi się on szybko, a w nim Harry zrozumie, że kocha tylko Anię i pojedzie do szpitala i przez te 6 miesięcy będzie przy niej. Mam także nadzieję, że nie zrobisz mi tego i wszystko zakończy się happy end'em. Nie zniosłabym śmierci Ani i psychicznego załamania Hazzy (bo stawiam, że loczek by się załamał) ♥ a Alicja niech zgnije w piekle, zniszczyła wszystko co piękne w życiu dziewczyn. Skoro Lou&Hazza twierdzili, że ich uczucia są prawdziwe to powinni porozmawiać z nimi, a nie ufać pierwszej lepszej niby przyjaciółce. Jestem pewna, że pójdą właściwą drogą. I tak na koniec, czy mogę mieć do ciebie prośbę, mogłabyś mnie informować o nowych rozdziałach? Jestem ostatnio zalatana i boje się, że zapomnę sprawdzić czy coś dodałaś. GG:7386301 bądź tt o ile masz: twist_of_fateee Dzięki wielkie, czekam na nowy rozdzialik ;* xoxox (jeśli masz ochotę zapraszam też do mnie, staystrongandneverletmego.blogspot.co.uk)

    OdpowiedzUsuń
  20. Kiedy dziewczyny wyjechały z Londynu ryczałam do końca.* wybacz, 2 razy poprawiałam to zdanie aby dobrze brzmiało i wyszło jeszcze gorzej, xd

    OdpowiedzUsuń
  21. "Ostatnio zastanawiam się nad założeniem nowego bloga z zupełnie inną historią (wymyśliłam 7 i nie umiem się zdecydować), więc piszcie czy byście chcieli." TAK!!!!!!!!!!!!! PO STOKROĆ TAK!!!!!!!! Jesteś genialna! Niech też bd z 1D! <3 I daj rozdział! Proszę! <3

    OdpowiedzUsuń